Nieco później, po 1960 roku, Andre zaczął realizować tak zwane kawałki rozproszenia, prace które składały się z elementów danego materiału, ułożonych pozornie przypadkowo, na podłodze. Andre w tych realizacjach używał czasem tylko jeden rodzaj metalu, czasem dwa układane we wzór szachownicy. Widz miał prawo wchodzić na te elementy, jeśli tylko tak zdecydował.

Później, w 1967 roku Carl Andre zrealizował jedno z najbardziej znanych dzieł  10x10 Altstadt Copper Square. Praca składa się ze 100 miedzianych płytek ułożonych na podłodze regularnie w 10 rzędach. Cechą charakterystyczną tej pracy jest powtarzalność określonych jednostek. Repetycja jest tu wyzwaniem przeciwko subiektywizmowi i dowolności kształtów rzeźbiarskich. Modularność przenosi widza w znany mu spoza sal muzealnych świat, gdzie rządzi ekonomia środków.
To dzieło Carla Andre dzięki swej maksymalnej prostocie oraz akcentowaniu tworzywa doskonale odzwierciedla podstawowe założenia Minimal art. Jest to ważny klucz, pozwalający dojść do sensu Minimal art.

Donald Clarence Judd (1928 - 1994) amerykański artysta minimalistyczny (termin, którego się wypierał). W swej działalności artystycznej szybko oddalił się od mediów iluzorycznych (był wielkim przeciwnikiem iluzji i fałszu)  i przeniósł całą uwagę w kierunku mocnej, zdecydowanej konstrukcji, która ma kluczowe znaczenie dla pracy. Większość jego twórczości to wolnostojące konkretne obiekty, w których wykorzystywał proste, często powtarzane formy do odkrywania przestrzeni kosmicznej, w przeciwieństwie do przestrzeni realnej.
Używał takich materiałów jak: beton, metale, sklejka przemysłowa i kolorowe pleksi.
Prace były wykonywane za pomocą procesów przemysłowych. Wykonawstwo zlecał małym pracowniom rzemieślniczym. Proces tworzenia nie miał dla niego znaczenia. Twierdził, że metody wykonania nie powinna mieć znaczenia, liczy się końcowy wynik, i to on tworzyć sztukę.

W 1968 roku Judd kupił pięciopiętrowy budynek w Nowym Jorku (kupował wiele posiadłości, które staranie odrestaurowywał), co pozwoliło mu rozpocząć eksponowanie jego prac w sposób bardziej trwały niż było to możliwe w galeriach lub muzeumach. Budynek doprowadził do takiego stanu, że mogły tam mieć miejsce stałe ekspozycje jego pracy i prac innych. Twierdził, że wystawy czasowe, zaprojektowane przez kuratorów dla społeczeństwa, i umieszczanie samej sztuki w tle, jest ostatecznie poniżające z powodu niekompetencji lub niezrozumienia.