Z tego okresu pochodzi instalacja Wenus wśród szmat, która łączy w sobie dwa różne elementy: rzeźbę w stylu antycznym i współczesne produkowane masowo ubrania. Niezwykłe w tej instalacji jest wykorzystanie kontrastów: marmur - tkanina, neutralna biel - pełny wachlarz kolorów, zimny - ciepły, miękki – twardy. W tej instalacji spiętrzone ubrania układają się w kształt piramidy i stanowią tło dla pierwszoplanowej, usytuowanej centralnie figury kobiecej stojącej w kontrapoście. Elementy są równoważne wysokością, ale jeżeli chodzi o szerokość i objętość dominuje „góra szmat”. Kobieta jest odwrócona tyłem do widza czyli człowieka, co podkreśla jej zainteresowanie towarem, bliską relację z produktem, konsumpcyjnym stylem życia.

W ostatnim okresie niezwykle słynne są jego obrazy- lustra, gdzie pokazuje problem dwuznaczności oraz granic oddzielających to co realne od tego co przedstawione.
W 2009 roku  blisko osiemdziesięcioletni Michelangelo Pistoletto zaprezentował  na Biennale w Wenecji Twenty-two less two". Tylko Pistoletto mógł pozwolić sobie na tak patetyczne (szczególnie w kontekście Wenecji) tworzywo jak lustra, symbol wieczności, całości i refleksji ale też nieskończonej iluzji. Ta realizacja to ogromna instalacja, ale i chwilowy performance. Podczas otwarcia imprezy artysta rozbił dwadzieścia oprawionych w ciężkie złote ramy luster, pozostawiając dwa przeglądające się w sobie. Sztuka Pistoletto zawiera głęboki wymiar egzystencjalny.

Mario Merz (1925 – 2003) w przeciwieństwie do innych przedstawicieli arte povera nigdy całkowicie nie porzucił malarstwa i rysunku. Pojmował życie jako organiczny proces niekontrolowanego wzrostu, będący bodźcem do poszukiwania sił sprawczych tego procesu, a transformacje zachodzące w jego czasie stały się dla artysty punktem wyjścia. Jednym z głównych motywów w jego sztuce stał się w 1968 roku średniowieczny system liczbowy zwany ciągiem Fibonacciego. Był to nieskończony ciąg liczb, z których każda jest sumą dwóch poprzednich. Również w 1968 roku  Merz rozpoczął wystawiać z artystami związanymi z ruchem Arte Povera.Pierwsza praca w konwencji Arte Povera toLingotto, to instalacja z wiązek chrustu i metalowej konstrukcji w kształcie ściętej piramidy ze skrzynką w górnej części.

Od końca lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku Merz wielokrotnie, w różnych miejscach realizował  (swój znak rozpoznawczy) obiekty pod nazwą Iglo. Iglo było dla niego znakiem plemiennych prehistorycznych funkcji ukrytych w obecnym czasie i przestrzeni.  W Igloo, znalazł metaforyczny kształt połączenia wewnątrz i na zewnątrz, na schronienie i ochronę.