Arte Povera (wł. sztuka uboga) - ruch artystyczny rozwijający się w latach końcu lat sześćdziesiątych i latach siedemdziesiątych XX wieku.
W 1967 roku włoski krytyk sztuki Germano Celant użył tego terminu opisując prace grupy głównie młodych włoskich artystów, których cechą charakterystyczną było eksponowanie surowości materiałów - metalu, gałęzi, szkła, kamienia, gazet, szmat. Posługiwanie się przedmiotami pospolitymi miało być odwrotem od tradycyjnej tzw. wysokiej sztuki.
Pierwsza wystawa Arte Povera odbyła się w 1967r. w Genui. Wzięli w niej udział tacy artyści jak: Giovanni Anselmo, Alighiero Boetti, Pier Paolo Calzolari, Luciano Fabro, Jannis Kounellis, Mario Merz, Marisa Merz, Giulio Paoli, Pino Pascali, Giuseppe Penone, Emilio Prini, Michelangelo Pistoletto, Gilberto Zorio.
Artyści reprezentujący Arte Povera pojmowali sztukę jako spektakl, spokojną, poetycką akcję, wpływającą na recepcję rzeczywistości. Nie opowiadali się za stylistyczną jednorodnością. Dopuszczali ingerencje w procesy biologiczne, wykorzystywanie dowolnych materiałów.
Wystąpili przeciwko traktowaniu dzieła jako towaru i produktu technologii, pragnęli także odnowić więzi z naturą, ukazać procesy jej rozwoju, przemian i obumierania. Arte Povera wykorzystuje materiały niemal nie poddane obróbce, pochodzenia organicznego: metal, szkło, głazy, gałęzie, jarzyny, tkaniny, lód ogień, glinę, żywe zwierzęta i rośliny.
Szerokie spojrzenie, swoboda ideowa i stylistyczna sprawiły, że twórcza ewolucja każdego z artystów Arte Povera przebiegała w inny sposób.
 |