Ryszard Winiarski (1936 - 2006) ukończył mechanikę precyzyjną na Politechnice Warszawskiej, następnie studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Artystyczny program Winiarskiego sformułowany został wówczas, gdy na świecie odchodzono od malarstwa skrajnie ekspresyjnego, dostrzegano sens w łączeniu sztuki i nauki.
Ryszard Winiarski dążył do sztuki chłodnej, obiektywnej i niezależnej od emocji samego twórcy, co zgodne jest z założeniami opisywanego nurtu. Dla realizacji tej idei Winiarski wybrał metodę odwołującą się do nauk ścisłych - matematyki, statystyki, teorii gier.
W swoich pracach łączył konstruktywizm z teorią przypadku. Każda z prac Winiarskiego to efekt rzutów kostką i żmudnych obliczeń przenoszonych na płótno ręką artysty. Wypada jednak zauważyć, że w efekcie, estetyczny wyraz obrazów Winiarskiego odległy jest od oschłości prac powstających przy pomocy komputerowych programów graficznych.
Dążąc do maksymalnego uproszczenia środków artystycznego wyrazu, Winiarski posługiwał się początkowo tylko czernią i bielą (odpowiednikami matematycznych zer i jedynek) oraz kwadratem jako stałym modułem budującym kompozycje, których zapis powstawał w wyniku zastosowania przypadku w procesie tworzenia pracy (rzut kostką do gry, losowanie, wybór przypadkowych liczb).

W 1968 roku artysta zaczął tworzyć programy, w wyniku których powstawały prace wielobarwne, reliefowe struktury wizualne, a nawet formy kinetyczne.
W latach siedemdziesiątych artysta rozpoczął próby wciągnięcia widzów w swoją koncepcję gry przypadków. Początkowo odbiorcy spełniali rolę bierną, tak jak w monumentalnym environment zrealizowanym w Zachęcie w 1970 roku, po którym mogli się poruszać, ale nie mieli wpływu na jego kształt. W 1972 roku Winiarski przedstawił w Galerii Współczesnej w Warszawie projekt, w którym widzowie mieli swój kreacyjny udział.

W następnych latach zaczął realizować swoje koncepcje matematyczno-artystyczne w dużej skali i w trzech wymiarach.
Najpełniej zrealizowane dzieła przestrzenne Winiarskiego powstały w Holandii w Gorinchem w 1974 roku. Geometria w krajobrazie to dwa duże obiekty. Inspirowała go reguła góry lodowej. Stworzył bryły „wynurzające się” na powierzchnię tylko w jednej siódmej. Reszta istniała jedynie w wyobraźni widza, w jego świadomości przestrzennej. Podobne realizacje powstały w 1978 także w Chełmie.