Environmental art pojawił się w latach sześćdziesiątych równolegle i w powiązaniu z innymi ruchami rozkwitającymi w tamtych czasach (Minimal art, Arte povera, Happening, Performance, Konceptual art).
Niezwykle znamienne dla artystów Environmental art było odrzucenie muzeów i galerii jako miejsc ekspozycji artystycznych. Zamiast tego zaczęli eksploatować rozległe przestrzenie pustyń, nieuprawiane pola, góry oraz obszary poindustrialne.
Environmental art zaczął wykorzystywać takie materiały jak ziemia, kamienie, skały. Wykorzystując rozległe, otwarte przestrzenie artyści realizowali prace o dużych rozmiarach. Zaczęli silnie ingerować w krajobraz, tworząc na przykład kolosalne piramidy lub inne silne symbolicznie formy.
Mówi się często, że Environmental art  to sztuka trójwymiarowej przestrzeni, która umożliwia odbiorcy wejście do wnętrza przestrzennego układu i poruszanie się w nim. Jednocześnie widz poddany jest polisensorycznemu działaniu (wizualnemu, słuchowemu, kinetycznemu, itp).

Za inicjatorów environmentu krytycy uważają Georga Segala, Allana Kaprowa i Marcela Duchampa. Do artystów wykonujących Environmental art należeli między innymi: Betty Beaumont, Christo i Jeanie-Claude, Edward Kienholz, Claes Oldenburg, Robert Morris, Niki de Saint-Phalle, Jean Tinguely, Robert Rauschenberg,  Robert Smithson, Walter de Maria, Wolf Vostell i wielu innych.
W Polsce environment tworzył miedzy innymi Tadeusz Kantor, Waldemar Borowski, Jan Berdyszak. Environment zapoczątkował typ działalności artystycznej określanej jako instalacje.

Environmental art  można omawiać wymieniając kilkudziesięciu artystów i setki realizacji.
W tym przypadku postaram się przybliżyć ten nurt na tylko kilku przykładach.

Betty Beaumont, jedna z pionierek nurtu, przełożyła swoje zainteresowania społeczne, ekologiczne i konceptualne na szereg prac. Jedną z najważniejszych jest Ocean Landmark (1978-1980). Praca powstała na dnie oceanu 40mil od portu Nowego Jorku. Autorka użyła do realizacji 500 ton odpadów węglowych (potencjalne zagrożenie dla środowiska naturalnego). Początkowo realizacja ta miała być jedynie podwodną rzeźbą. Z czasem rozwinęła się w podwodny świat morskich stworzeń. Stała się bujnym, podwodnym ogrodem, nazywanym rybim rajem.